Realiteit

De was is gedaan, de keuken opgeruimd en we hebben de tuin en oprit weer eruit laten zien alsof ons huis werkelijk bewoond is. Het is de hoogte tijd om mij weer te melden.

Eerlijk gezegd weet ik niet waar ik moet beginnen; de tijd staat voor mij stil, terwijl de kalender door de weken vliegt. Het voelt alsof ik vast ben blijven hangen in een permanente jetlag, een verwarde tijdzone. Sandeep, mijn Indiaase huisgenoot, maakte laatst in de supermarkt zelfs de opmerking dat ‘we inmiddels, hoeveel is het, zes maanden samenwonen’. Terwijl het er nog niet eens drie zijn! Ik ben mijn gevoel voor tijd verloren.

Met mijn laatste update ik gebleven bij het mooie Castlepoint. Tijdens die tocht kan ik me nog goed herinneren dat ik de opmerking liet vallen dat de tripjes elke keer overtroffen worden. De trip die ik twee weken daarna maakte, heeft alles wat ik tot nu toe heb meegemaakt, overtroffen.

Tongariro crossing
Het is de langste tocht geweest die ik ooit heb gemaakt en misschien ook de zwaarste. De Tongariro Alpine Crossing is mijn meest indrukwekkende tocht door de natuur geweest. Hoewel ik nog niet de hele wereld heb gezien, wordt deze wandeling terecht een van de mooiste ter wereld genoemd. Ergens gaande de tocht schijnen ook scenes van Lord of the Rings en The Hobbit te zijn opgenomen.

19,4 km, beginnende op 800 m hoogte waarna later een hoogte van bijna 2000 meter bereikt wordt. In het verleden zijn vele wandelaars teruggestuurd omdat zij niet voorbereidt genoeg waren. Het is een serieuze tocht die niet onderschat moet worden, met zijn steile beklimmingen en veranderende klimaten. En wat was hij geweldig! Ik heb zoveel gezien en het weer was perfect (de rode schouders waren het waard!). Het meest indrukwekkende vond ik hoe sterk het landschap varieerde en veranderde.

Het begon haast woestijnachtig met droge grond en bruin en stro-achtige bosjes. Niet lang daarna werd de weg al gauw bergachtig en kwamen wij steeds meer willekeurige beekjes tegen (de soda springs). Dit terwijl ondertussen, tijdens het verminderen van de kledinglagen, de gigantische ijsbergen in het vooruitzicht lagen. De beekjes onderweg kwamen goed uit voor verkoeling. Inmiddels begon ook het groen in de bergen toe te nemen en maakten de droge bosjes plaats voor meer stenen en kleurvariatie.
En vanaf een bepaald punt, na de chemische toiletten, begon de echte zware tocht: steile trappen in alle richtingen!! Er leek geen einde te komen aan de treden en vanwege de steilheid werd ook valse hoop gewekt, omdat het leek alsof de weg horizontaal liep na het bereiken van een top. Soms vergat ik zelfs van het landschap te genieten, omdat mijn strijd met de treden mijn volledige aandacht eisten. De brandende zon maakt het niet makkelijker, maar de hoopjes sneeuw langs het pad maakten de tocht wel leuker. Gek om te beseffen, maar in die brandende zon werden er af en toe sneeuwballen naar elkaar gegooid. Omdat wij steeds hoger klommen, lag er hier en daar nog wat compact sneeuw te rusten. Na de steile trappen hebben we zelfs een foto in de sneeuw gemaakt. Bezweet van de zon en het lopen, hebben we voor een paar seconden, mouwloos of met korte mouwen, in de sneeuw gelegen. Hoe warm het ook was, echt comfortabel lag het niet.

De weg werd nu steeds minder soepel vanwege de vele stenen en rotsen. Het voelde nu alsof ik me in het wilde westen bevond met het uitzicht en de rotsen. Het uitzocht was prachtig! En het werd nog indrukwekkender toen we bij het vulkanisch gebied aankwamen. Er was van alles te zien, 360° rond. De Bergen leken zo ver en zo dichtbij. De natuur gaf op dat moment zo een krachtige en machtige indruk. Waar we eerst groene bergen zagen, zagen we nu bruine die vermengd waren met sterk rood gesteente en wat sneeuw bovenop. Onderweg kwamen we een man tegen die vertelde dat hij normaal in een van de rondvliegende vliegtuigjes vloog. Dat was zijn werk, mensen rondvliegen in dit nationale park. Vandaag was echter zijn verjaardag en tegen de kater deed hij de tocht nu voor het eerst. Hij had er wel altijd lang gevlogen, maar de bergen nooit beklommen. Voor een paar minuten hadden wij onze persoonlijke gids die vertelde dat een van de vulkanen kort geleden nog actief is geweest en een groot deel van het pad daarvoor afgesloten was. Ook vertelde hij ons over de het verhaal, de mythe, over de Bergen; de ene berg die het hart van de andere moest veroveren tussen de concurrentie.

Hierna ging het pad eindelijk bergafwaarts. Op een steile en gevaarlijke manier. Glijdend met je schoenen, als door de sneeuw, moesten we langzaam en voorzichtig tussen het zand en de stenen onze weg naar beneden zien te vinden. Halverwege konden we het Blue lake al zien: een grote en twee kleinere meertjes met ongelofelijk strak turkooisblauw water. Dit zicht nam ook een ‘rotte eieren’ geur met zich mee (zwavel), maar dat mocht de pret niet drukken. Het water was zo stil, zo helder en de kleur zo strak. Onze weg vervolgde waarna het landschap zichzelf herhaalde met vulkanische bergen, vele rotsen, groene en bruindroge bosjes.
Hoog in de bergen vonden wij een hut met prachtig uitzicht, die na 6 uren in rond te hebben gelopen bijna ‘gewoon’ werd, om even bij te tanken voor de laatste kilometers. Hier kwamen we Marcel en Martin uit Oostenrijk weer (ze hadden ons eerder op de route op de foto genomen) tegen en vervolgde het laatste anderhalf uur met hun de weg. Zij hadden deze route al gelopen omdat zij de Tongariro alleen voor de helft deden (wij hadden 2 auto’s tot onze beschikking en konden een auto aan elk uiteinde plaatsen, wat ons de kans gaf de hele tocht te doen) en vertelde ons wat te verwachten. Het was leuk met hen aan de praat te raken en hen verhaal te horen waarom zij hier waren. Het laatste uur bevonden wij ons in het bos dat als een tropische jungle oogde (zonder alle spannende dieren) en ons naar de weg met onze auto bracht. Marcel zei dat de Tongariro crossing vanwege de verschillende landschappen die naast elkaar wonen ook wel ‘The place where god was experimenting’ werd genoemd en hij heeft helemaal gelijk.

Voordat we de steile slingerwegen naar huis, nog 3 uren te gaan op een zondagavond, konden vervolgen, moest er nog eerst een platte autoband gerepareerd worden. Iedereen was moe en wilde slapen, maar dankzij het geweldige team ben ik veilig thuis gekomen en is de Tongariro crossing een herinnering van de geweldigste tocht die ik heb ervaren. So far…..

Long weekend Taupo en Rotorua
Een week hierna hadden we eindelijk een vrije dag en lang weekend vanwege labourday op maandag. We gingen Taupo en Rotorua bezoeken.
Waar tot nu toe alles een geweldige en positieve ervaring was, vind er hier ook een omslag plaats.
In Taupo hebben we een wandeling gemaakt naar de Huka Falls; een kleine, maar krachtige waterval. Op de terugweg hebben heerlijk kennis mogen maken met een thermal pool. Onder een brug bevond zich een rivier, waar men heerlijk aan het badderen was. Het weer was mooi, maar het water langs de kant nog erg koud. Echter werd het water steeds warmer naarmate je dichter bij de bron was. Dat is het heerlijke van een thermal pool; de natuurlijke bron kruist het ‘normale’ water van de rivier, waardoor je zelf jouw ideale temperatuur in de natuur kan creëren. Uiteindelijk hebben we bijna even lang in het water gelegen als dat we hadden gewandeld. Het was heerlijk! De avond introduceerde zich uiteindelijk en het riviertje werd kouder. Maar een stukje opgeschoven was het water nog steeds ideaal. Het voelde als een grote badkuip. Het enige nadeel was dat de badkuip op de toeristische route lag, wat ons ook deel van de bezienswaardigheden maakte. Maar het was een fijne plek waar ik ook 2 Nederlandse studenten ontmoette die stageliepen in Wellington. Door onze uitgebreide badsessie kwamen we pas tegen negen aan in het hostel. Tijdens het koken kwamen we erachter dat de keuken ging sluiten, dus dat werd pasta op de vloer van onze kamer. Geeft niet, het was een leuk sfeertje. Ons diner werd even onderbroken door de binnenkomst van de Nederlandse Leo en Duitse Sebastian die hun bedden ook in onze kamer hadden. Hostels zijn geweldige plekken om de rest van de wereld tegen te komen!
De volgende ochtend verlieten we Taupo en brachten een bezoek aan de Huka Honey Hive, Nieuw-Zeelands grootste tentoonstelling van honingproducten. Het was een relaxte bezoek waarbij veel geproefd werd van honingpindakaas tot honinglikeur.

Next stop was Rotorua, een plek die wij die toen in de auto zaten niet gauw zullen vergeten. Het was in die stad dat we ons in een hele nare situatie hebben bevonden in het verkeer met een zeer agressieve bestuurder, waar wij, als we het er nog over hebben, naar refereren als de ‘gorilla’. Het is uiteindelijk allemaal goed afgelopen zonder schade. Ik ga niet ontkennen dat paniek en angst mijn gemoedstoestand op dat moment hadden overgenomen en daarbij was ik niet de enige. Op de parkeerplaats van ons hostel, waar het evenement uiteindelijk ten einde kwam, werden wij te hulp geschoten door mensen uit het hostel. Het is goed afgelopen, maar de sfeer was veranderd. Nieuw-Zeeland had al die tijd als een droom gevoeld, zo onecht dat ik dit allemaal ervaarde, maar die avond werd ik geraakt door realiteit. Het was een vervelende situatie, maar alles is goed afgelopen en zoals wij eerder gewend waren van de kiwi’s (Nieuw-Zeelandse inwoners) boden zij ons hulp en begrip.
Het goede nieuws is dat ik echt in Nieuw-Zeeland zit en het allemaal werkelijk meemaak.

Een goede nachtrust maakt veel goed en we begonnen aan een nieuwe dag waarbij we het Te Puia instituut bezochten. s’Ochtends vroeg kregen we een hele leuke en warme rondleiding van een Maori die ons het park liet zien en vertelde over haar familie die erbij betrokken is. Ze noemde ons haar broers en zussen wanneer ze ons vroeg haar te volgen. Ze liet ons de plek zien waar zij vroeger als kind speelde en wat nu onderdeel was van het park, ze toonde ons vluchtig hoe je van bladeren een stevig stuk touw kon weven en waar Maori studenten een opleiding volgden tot Maori kunst; het bouwen van Maori gebouwen, het maken van sculpturen etc. Rond hetzelfde tijdstip elke dag ging er een natuurlijke geiser af. We wachten erop en plotseling spoot het water metershoog uit de grondde lucht in! Gaaf om te zien. We zagen ook thermal mudpools waar modder door de hitte continue aan het ‘blubberen’ was.
En ik heb een kiwi gezien! De uitgestorven en unieke kiwivogel!! Er bevonden zich twee in een glazen huis. Toen we de eerste keer zijn gaan kijken, waren ze niet in zicht. Waarschijnlijk a an het slapen: ze slapen zo’n 18 uur per dag en voor de rest eten ze. Het was een heel apart beest die niet leek te kloppen: hij leek uit proportie met zijn grote, ronde en harige lichaam met een klein koppie met een hele lange snavel. Hij stond in het begin op zijn twee poten wat in de grond te rommelen, waarna hij na zo’n tien minuten zijn snavel in zijn vacht stopte en niet meer bewoog. Achteraf gezien niet zo spannend, maar op dat moment is het wel een hele happening om een echte kiwi bird ook maar iets te zien doen van dichtbij!

De weken daarna vervolgden zich weer in normaal tempo waarin ik mij de hele dag in het lab bevond. s’Ochtends gemotiveerd een nieuwe methode te proberen en tegen vijven gefrustreerd vanwege het resultaat. Volgens iedereen hier het normale leven van een wetenschapper.
Ik ben de afgelopen weken veel bezig geweest met het isoleren van mijn specifieke protozoa, Charonina (zie vorige blog update), voor verder onderzoek. Op een dag vertelde ik mijn supervisor verontrustend dat ik de vorige dag onderweg naar huis zelfs Charonina leek te herkennen in de morfologie van bladeren op de weg! “Oh that’s normal, that’s when you’re going mad in science” antwoorde zij.

Dit is zo’n beetje wat er tussen de studentenfeestjes en halloweenfeest van een serieuze wetenschapper die op die dag verkleed was in een glitterjurkje met vleugels speelde sinds mijn laatste update.

Ik ben nog steeds erg blij dat ik hier zit. Veel is anders, veel is wennen, veel is nieuw en ook veel is makkelijk te accepteren. Geliefden zijn ver weg, maar worden nog meer gewardeerd en wat vertrouwd was heeft plaats gemaakt voor waar ik vertrouwen in moet hebben.

December komt eraan! De maand van verjaardagen, een jaartje extra in mijn leeftijd, pepernoten, veel familie, koude kerst en afsluiting. Voor mij nu de maand van verjaardagen, een jaartje extra in mijn leeftijd, pepernoten (dankzij mijn verse Nederlandse huisgenoot), nieuwe vrienden, warme kerst en begin van de zomer.
Mijn (nieuwe) realiteit(: